Çıkarlar Söz Konusu Olduğunda İdealler Ölür!

Bazen birçok şeyi bir anda söylemek istediğim zamanlar oluyor. Birbirinden alakasız bin tane konuyu arka arkaya sıralayasım geliyor. Tüm kızdığım, sevdiğim, sevindiğim, gıcık olduğum, olmadığım falan filan...

Garip bir his... Şimdi burada hepsini sıralasam eminim bu beni son okuyuşunuz olur!

Hepsi olmasa da bir demet sunayım da siz de bir allak bullak olun bakalım.

Ben bazen ciddi "ruh" hastasıyım... Ama "ruh'u" güzel olanların hastasıyım... 

Ben bazen laf sokmam! farkındayım, lafı özenle yerleştiririm.

Bazen de şunu düşünürüm... " Karar almak mı zor? Yoksa karar vermek mi?"

Post'un başlığına gelince... İnanın bu lafta beynimden geçen diğer birbirine değmeyen tilki kuyruklarından biri...

"Çıkarlar söz konusu olduğunda idealler ölür" lafı babamın çocukluğumdan beri bunu yapan insanlara kızdığında söylediği en baş laftı...

Ve öyle beynime yerleşmiş ki...
Çıkarı için konuşan birini görünce karşımda aklıma direk bu lafı suratına püskürtmek geliyor... Çünkü tüm ideolojik konuşmaların ve düşüncelerin yerini riyakarca ve sinsice bir gülüşün sonrasında söylenen pervasızca cümleler alıyor ki "bırrrrrrrrrrrrr" beynimi donduruyorlar!

Bazen de " Dikkat edin de maskeniz yüzünüze batmasın" demek istiyorum mesela...

Ve bazen böyle "dur bakiyim ne güzel çıkmışsın (hayatımdan) demek istiyorum birçok kişiye...

Sonra birden Merkür'ün geri gittiği aklıma geliyor...

Yani anlayacağınız bu aralar "bağzı" şeylerden, "bağzı" insanlardan, "bağzı" olan bitenlerden çok sıkılıyorum, bazen de "ohh bea, dünya varmış" diyorum... 

Bir tek ben mi çok zekiyim ne?

Yoksa herkes mi akıllı aptal?

Bu da karar vermek mi yoksa karar almak mı gibi bir soru işte...

Gözde