Teşekkürler, Büyüyorum Sizinle...

Bu da nereden çıktı şimdi? Ne alakasız ruh hallerin var senin, manyak mısın kızım sen, derdin ne? diyebilirsiniz. Zaten içinden beni okurken kimlerin neler söyleyebildiğini pekala biliyorum, rahat olun ;)

27 yaşının tam olarak içinde, yaklaşık 1 senedir evli (11 ay) olan ve bugüne kadar başından bir çok olay geçmiş veya birçok olaya yakından tanık olmuş biri olarak karşınızdayım...

Ben daha 18 yaşındayken insanların hatta en yakınlarının ne kadar acımasız olduğunu öğrenmiş biriyim. Hoş, 18 yaş artık bu durumu bağıra bağıra gördüğüm zamandı. Çocukluğumdan beri etrafımda hilekar, riyakar, anti vefakar bir ton insanla büyüdüm.

Tabii o zamanlar yaşadıklarım karşısında çok öfkeliydim, "bize bunları yaşatanları bir kaşık suda boğmak bunlar için kurtuluş, türlü türlü işkencelerle her günü bu insanlara ızdıraba dönüştüreceksin" derdim. Nefretim en yüksek dağın tepesinden daha yüksek ve buz gibiydi. 

Ama zaman geçti... Zaman geçerken baktım ki bu olaylar bazen ufalanıp karşıma geliyor, bazen çığ gibi... Bazen en yakınından, bazen hayatında ismi cismi olmayan kişilerden. Sonra üniversite, derken iş hayatı, sonra kemikleşmiş bir sosyal hayatın oluşuveriyor. Sonra evleniyorsun, yeni bir ailenin içine giriyorsun. Bir de o insanlar ekleniyor... Ben şuan bu aşamadayım. Bunun bir üstünde çocuğun oluyor, çocuğunun arkadaşları ve aileleri, emekli oluyorsun, emekli yaşıt arkadaşların filan derken her geçen zaman senin hayatına yeni insanları ve doğal olarak yeni olayları getiriyor...

Tüm bunların yanında kendime dönüp baktığımda şunu görüyorum. 18 yaşında dünyayı yakabilecek kadar öfkeli, muhalefet ve kırgın bir insandan, 27 yaşında yaşadığı hiç birşeye şaşırmayan ve en uçuk olaylara dahi "olabilir, gayet normal" diyebilen bir insana dönüşmüşüm.

Bunu bugün dinlediğim Şebnem Ferah'ın "Artık Kısa Cümleler Kuruyorum" şarkısını dinlerken bir kez daha hatırladım. Gerçekten insan belli bir noktadan sonra daha kısa cümleler kuruyor, daha vurdumduymaz oluyor, zor zamanları daha çabuk atlatan ve sevdiği veya sevmediği kişilerle yaşayabilmeyi onlara olan öfkesini kontrol edebilmeyi daha kolay becerebiliyor.

Bunun adı da "büyümek" işte... 

Beni bilen bilir, ben öfkesini de, sevincini de bağıra bağıra yaşayan biriyim. Ne hissediyorsam benim yüzüme baktığınızda şıp diye anlarsınız. Asla saklayamam. Yalan söylerken gözlerimi sağa sola çeviririm, yüze asla bakamam. Bir insan için ne düşünüyorsam söylerim, söyleyemeyeceğim durumlarda da tüm beden dilim karşımdakine "senden nefret ediyorum, ulannnnn" diye bağırır, biliyorum :)

Ama tüm bunlara rağmen artık kendimi daha iyi kontrol edebildiğimi görüyorum. İnsan büyüyormuş, vesselam. Değişimi döneklik olarak görenlerin tüm dönekliklerini irdelemek lazım. Değişim insanın her anında, her gününde yaşadığı birşey. 

Kendinizden yola çıkın. İlkokul, ortaokul, lise, üniversite, iş hayatı, evlilik, çocuk vs. Tüm bu evrelerdeki fotoğraflarınıza bakın. İnsanın giyim zevkinden tutun da savunduğu şeyler bile değişiyor. Çünkü hayatta bir insana en büyük dersi yine bir insan veriyor. 

Hayata karşı gardınız hep hazır olsun. Her an son ve en ağır darbeyi alabilirsiniz. Hem de en yakınlarınızdan. Ama üzülmeyin. Her darbe, her hayal kırıklığı, her duyduğunuz öfke, her yaşadığınız farklı bir dönem sizi büyütecek ve daha da sağlamlaştıracak. Yani yaşlanıyorum diye üzülmeyin. Yaşlandıkça gücünüze güç, enerjinize enerji, güveninize güven, canınıza can katacak etrafınızdakiler...

Onlara kızmayın... Ben kızmıyorum. Hayatıma girmiş çıkmış, çıkamamış, çıkartmak istediğim ama çıkartamadığım herkese ama herkese sonsuz teşekkürlerimi ve şükranlarımı sunuyorum. Onlarda bana "Gözde, niye böyle?" diye kızmasın...

Çünkü; "Beni sizler var ettiniz, sağolun varolun..." :)

Gözde